I hate this time of year.


Mrzim kraj godine, mrzim što se gasi priroda, gase se ljudi, gase se emocije i, već godinama, sa svime time gasim se i ja. Mrzim ovo doba godine.




Voljela bih se buditi s proljećem i da između toga ništa ne čujem i ne vidim. Kao da mi onaj hladan vjetar propuše kroz srž bića i zaledi me za tih nekoliko mjeseci, povučem se u sebe i zaista postanem nezadovoljna, mrzovoljna osoba kakva uistinu nisam.

Mrzim što u meni budi ono od čega najviše bježim i što zapravo nije kriva ni jesen, što nisu krivi decembar i januar, što nemam u šta uperiti prst i svaliti krivicu za ovaj osjećaj, suvišan i gorak.
Mrzim što znam do čega je i što se godinama ponavlja, potpuno nepozvan, nepoželjan kao kuga, zavlači mi se u kosti i spava tu.